کد مطلب:60819 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:267
امام علی علیه السلام در فرازی از نامه خود به مالك اشتر چنین می فرماید: «انصف اللّه و انصف الناس من نفسك و من خاصة اهلك و من لك فیه هوی من رعیتك فانّك الاّ تفعل تظلم» «با خدا به انصاف رفتار كن ، و از جانب خود و خویشان نزدیك و هر رعیتی كه دوستش می داری درباره مردم انصاف را از دست مده ، كه اگر نكنی ستم كار باشی»[1] . در این فراز از نامه امام علی علیه السلام به سه واژه مهم اشاره شده كه هم در حوزه اخلاق قرار دارند و هم در عرصه سیاست متجلّی است. به عبارت دیگر واژه هایی سیاسی - اخلاقی هستند. كه ذهن فلاسفه سیاسی را از آغاز به خود مشغول داشته است. رعایت انصاف به عنوان یك مقوله اخلاقی می بایست هم نسبت به خداوند متعال و هم نسبت به خلق اللّه در جامعه اعمال گردد. كه مراد از انصاف با خدا این است كه از اوامر و نواهی او اطاعت كند ، به علاوه از نعمت هایی كه به انسان ارزانی داشته ، قدردانی نماید. كه در واقع مراعات انصاف با خدا در این است كه شكر نعمت های الهی را كه همانا اجرای دستورات و مقررات خداوند است ، به جا آورد.[2] . اما انصاف با مردم بدین معنا است كه حق هر كس همان گونه كه هست ادا شود و حقوق هر شخصی به طور كامل و به گونه ای مساوی رعایت گردد. بنابراین رعایت انصاف كه نتیجه آن عدالت در جامعه بوده می تواند موجب سعادت و ایجاد فضیلت در درون یك جامعه گردد. به طوری كه در آن جامعه از هرگونه بی عدالتی و ظلم و ستم عاری گردد. كه این نشان گر این است كه اجرا و عمل به اصول اخلاقی موجب سعادت و خوشبختی یك جامعه می گردد.
از جمله معیارهای اخلاقی ای كه در فرآیند تصمیم گیری در عرصه سیاست باید مدّنظر داشت ، رعایت انصاف و عدالت و مبارزه با ظلم و ستم در جامعه است.